Ik denk er continu aan. Binnen ons werk bij NZF horen wij veel emotionele verhalen. Velen blijven ons bij, maar dit verhaal was anders. Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd.
Het gaat om een jonge moeder die veel heeft meegemaakt. Gevlucht, weduwe en de weg niet kennen in Nederland. Zij moet haar leven weer opnieuw opbouwen. Een huis, de inrichting, voedsel en natuurlijk kleding.. Tijdens één van de gesprekken gaf zij aan: “Ik bid zonder (schone) hoofddoek, want dit is mijn enige kleding..” Het was enerzijds pijnlijk om te horen dat zelfs deze basisbehoefte ontbrak, maar anderzijds hoopvol dat dit het eerste is waar deze vrouw zich zorgen om maakte. Vaak denken wij dat de oplossing van een armoedeprobleem hem alleen zit in geld, maar het zit hem in geld én een luisterend oor. In geld én die schouder. Het fijne is dat we onze gesprekken altijd kunnen beginnen met: Oh medemoslim(a), we zijn ervoor je. Namens heel veel Zakat-betalers: maak je geen zorgen.
