Dit is de schooltas van Adam. Hoe ziet die van jouw kinderen eruit?
Adam is een jongen van zeven jaar oud. Samen met zijn zusje Farah en hun moeder Meryem woont hij in een kleine flat. De weinige bezittingen die ze hebben, zijn versleten en verouderd. Het leven van deze familie wordt overschaduwd door een tragische gebeurtenis: het overlijden van de vader des huizes. Dit verlies heeft Meryem in een diepe crisis gestort. Ze had nooit geleerd hoe ze met geld moest omgaan, en al snel belandde ze in een moeras van schulden.
Op dit moment bevindt Meryem zich in de schuldsanering en moet ze
samen met haar twee jonge kinderen rondkomen van een schamele €70,- per week. Het leven is zwaar voor Adam, zijn zusje en hun moeder. Meryem spreekt de taal niet goed en heeft geen diploma’s, waardoor ze beperkte carrièremogelijkheden heeft. Ze werkt momenteel in de schoonmaak, maar haar dromen reiken verder. Ze hoopt op een dag een beter betaalde baan te vinden en haar schulden af te lossen. Maar in de tussentijd is er structureel een gebrek aan geld. Er is nooit genoeg geld om nieuwe kleren te kopen, laat staan om een fatsoenlijke schooltas voor Adam aan te schaffen. Daarom draagt hij zijn boeken en schriften in een oude plastic tas.
Terwijl Adam zijn uiterste best doet op school, worstelt zijn moeder om de eindjes aan elkaar te knopen. Als je hem vraagt wat hij later wil worden, is zijn antwoord opmerkelijk: “Eigen baas, want dan kan ik met mijn geld heel veel andere mensen helpen die het moeilijk hebben.”
De boodschappentas die Adam als schooltas gebruikt, is meer dan slechts een voorwerp. Het symboliseert de alledaagse realiteit van veel kinderen die in armoede leven. Het vertelt het verhaal van de onzichtbare last die ze met zich meedragen, van de hindernissen die ze moeten overwinnen, en van de onrechtvaardigheid die ze dagelijks ervaren. De essentie van bestaanszekerheid gaat niet over abstracte concepten of statistieken, maar over mensen zoals Adam, Farah en hun moeder. Het herinnert ons eraan dat er in onze samenleving echte mensen zijn met echte uitdagingen, en dat het onze verantwoordelijkheid is om te streven naar een betere toekomst waarin niemand hoeft te worstelen met de basisbehoeften van het leven.
